Met krabben en bijten
Door: jorendownunder
Blijf op de hoogte en volg Joren
12 Maart 2012 | Australië, Sydney
Volk!,
Allereerst nogmaals bedankt voor alle felicitaties. Met de Coogee Walk – van Bondi Beach naar Coogee Beach langs de kust – op de dag zelf, een feestje op de avond ervoor en natuurlijk het feit dat deze editie aan de andere kant van de bol is, was deze op zich al ‘speciale’ editie een geslaagde. Op het werk waren ze er iets eerder bij: iedere maand worden alle werknemers die in de betreffende maand een jaartje ouder worden, toegezongen.
Op het werk gaat het wel prima zo. Ik krijg steeds meer tijd om aan de scriptie te werken en het lijkt er op dat ze me steeds meer verantwoordelijkheid geven. Verder slaag ik er steeds beter in het Ozzie te ontcijferen en in zinnige, Engels-correcte zinnen terug te praten (ik probeer stiekem wel het accent over te nemen. Klinkt zo tof).
Het park tegenover ons huis, Centennial Park, heb ik tijdens mooi weer – dus met zonnebril en hoedje – eens beter bekeken. In één woord te beschrijven als: diversiteit (‘geweldig’, of iets in die trant zou te makkelijk zijn geweest). Divers in de zin van: de flora en fauna, het is ook weer geen tropisch regenwoud, maar het park staat vol met verschillende soorten bomen, planten en wateren, die op hun beurt weer ‘vol’ zitten met verschillende beesten. Het meest aanwezig zijn de witte papegaaien, die in grote getalen de rust ‘verstoren’ met hun geschreeuw. En divers in de zin van: men doet er van alles: cricket, voetbal, hardlopen, fitnessen, mountainbiken, slapen, papegaaien vangen, en zelfs trouwen.
Tussen werk en tripjes door, wordt er regelmatig gefeest. Het meest opmerkelijke feestje tot nu toe was tijdens Mardi Gras. Een jaarlijks feest van een week, afgesloten met een bijpassende parade, voor alle homo’s in Australië, om even lekker met z’n allen homo te zijn.
Tot dan toe gaat alles naar behoren, en doen zich nog geen onvoorziene hindernissen aan. Tot Shingo, mijn Japanse kamergenoot, krabbend aan zijn armen wakker wordt, en we even later moeten constateren dat de beten in zijn armen van ‘bedbugs’ komen. Ondanks dat deze nauwelijks zichtbare beestjes geheel ongevaarlijk zijn, hebben ze toch voor de nodige onrust gezorgd. ALLE kleren moesten naar de stomerij worden gebracht, en we slapen nu allemaal tijdelijk in een andere kamer. Nu zit ik nog tijdelijk bij twee Brazilianen en een Italiaan. Net als bijna iedereen, zijn deze gasten ook tof en aardig. Echter, omdat iedereen in deze kamer zijn eigen ritme heeft, zijn slaapminuten schaars en heeft vroeg naar bed gaan weinig zin meer.
In mijn vorige verhaaltje had ik de Ozzies geprezen voor hun bezorgdheid over het verblijf van de toerist. Waar het toen, naar mijn mening overbodig was, kunnen ze het na de afgelopen week niet vaak genoeg meer zeggen. Regenbuien met een hoofdletter ‘R’ trokken over Sydney en zetten delen van de stad onder water. Waar het water in veel straten in een soort stroomversnelling heuvelafwaarts werd afgevoerd, bleef het water eigenwijs in de stationshal van Lewisham Station – mijn eindhalte naar het werk – staan. Omdat ik de roeiboot had thuisgelaten en alleen stripfiguren in een paraplu kunnen varen, bleef ‘op blote voeten’ en de broek opgestroopt als beste optie over. Zowel de straat – ik heb de gebruikelijke wandeltocht van station naar werk op blote voeten afgemaakt – als het regenwater voelden warm aan . In eerste instantie werd door de baas een verbaasde blik op mijn blote voeten en opgestroopte broek geworpen. Later werd tegen iedere werknemer die te laat kwam – dat waren ze bijna allemaal – verteld dat ze een voorbeeld moesten nemen aan ‘the Dutch Interns’.
Het slechte weer heeft ook nog enige impact gehad op het afgelopen weekend. Zo zorgde de hevige regenval voor slecht zicht met snorkelen in Gordon’s Bay, wat de beste plek om te snorkelen zou moeten zijn in de buurt van Sydney. Ik heb geen enkele vis gezien. Op een nieuwe hoed na, was het een magere oogst. Misschien volgend weekend meer geluk.
Verder heeft de regen er ook voor gezorgd dat niet alle tracks open waren in the Blue Mountains. Met een NL/Duitse groep hebben we de al platgetrapte paden in de Blue Mountains bij Katoomba bewandeld. Onder andere the Three Sisters, Cliffs, bergen, uitzichten, dieren, modder en brandende kuiten kwamen in 7 uur wandelen voorbij. Ik begin nu écht te denken om te gaan sporten in Sydney.
Dit was het weer voor even. Voor wie zich bij het lezen van de titel nog steeds afvraagt waar die in hemelsnaam op slaat: ik vond hem wél leuk.
Zie de link voor foto's: https://picasaweb.google.com/113145816544047431743/20Maart2012?authuser=0&authkey=Gv1sRgCL7145aD7N6yuAE&feat=directlink
Cheers ‘nd have a good one!
Joren
Allereerst nogmaals bedankt voor alle felicitaties. Met de Coogee Walk – van Bondi Beach naar Coogee Beach langs de kust – op de dag zelf, een feestje op de avond ervoor en natuurlijk het feit dat deze editie aan de andere kant van de bol is, was deze op zich al ‘speciale’ editie een geslaagde. Op het werk waren ze er iets eerder bij: iedere maand worden alle werknemers die in de betreffende maand een jaartje ouder worden, toegezongen.
Op het werk gaat het wel prima zo. Ik krijg steeds meer tijd om aan de scriptie te werken en het lijkt er op dat ze me steeds meer verantwoordelijkheid geven. Verder slaag ik er steeds beter in het Ozzie te ontcijferen en in zinnige, Engels-correcte zinnen terug te praten (ik probeer stiekem wel het accent over te nemen. Klinkt zo tof).
Het park tegenover ons huis, Centennial Park, heb ik tijdens mooi weer – dus met zonnebril en hoedje – eens beter bekeken. In één woord te beschrijven als: diversiteit (‘geweldig’, of iets in die trant zou te makkelijk zijn geweest). Divers in de zin van: de flora en fauna, het is ook weer geen tropisch regenwoud, maar het park staat vol met verschillende soorten bomen, planten en wateren, die op hun beurt weer ‘vol’ zitten met verschillende beesten. Het meest aanwezig zijn de witte papegaaien, die in grote getalen de rust ‘verstoren’ met hun geschreeuw. En divers in de zin van: men doet er van alles: cricket, voetbal, hardlopen, fitnessen, mountainbiken, slapen, papegaaien vangen, en zelfs trouwen.
Tussen werk en tripjes door, wordt er regelmatig gefeest. Het meest opmerkelijke feestje tot nu toe was tijdens Mardi Gras. Een jaarlijks feest van een week, afgesloten met een bijpassende parade, voor alle homo’s in Australië, om even lekker met z’n allen homo te zijn.
Tot dan toe gaat alles naar behoren, en doen zich nog geen onvoorziene hindernissen aan. Tot Shingo, mijn Japanse kamergenoot, krabbend aan zijn armen wakker wordt, en we even later moeten constateren dat de beten in zijn armen van ‘bedbugs’ komen. Ondanks dat deze nauwelijks zichtbare beestjes geheel ongevaarlijk zijn, hebben ze toch voor de nodige onrust gezorgd. ALLE kleren moesten naar de stomerij worden gebracht, en we slapen nu allemaal tijdelijk in een andere kamer. Nu zit ik nog tijdelijk bij twee Brazilianen en een Italiaan. Net als bijna iedereen, zijn deze gasten ook tof en aardig. Echter, omdat iedereen in deze kamer zijn eigen ritme heeft, zijn slaapminuten schaars en heeft vroeg naar bed gaan weinig zin meer.
In mijn vorige verhaaltje had ik de Ozzies geprezen voor hun bezorgdheid over het verblijf van de toerist. Waar het toen, naar mijn mening overbodig was, kunnen ze het na de afgelopen week niet vaak genoeg meer zeggen. Regenbuien met een hoofdletter ‘R’ trokken over Sydney en zetten delen van de stad onder water. Waar het water in veel straten in een soort stroomversnelling heuvelafwaarts werd afgevoerd, bleef het water eigenwijs in de stationshal van Lewisham Station – mijn eindhalte naar het werk – staan. Omdat ik de roeiboot had thuisgelaten en alleen stripfiguren in een paraplu kunnen varen, bleef ‘op blote voeten’ en de broek opgestroopt als beste optie over. Zowel de straat – ik heb de gebruikelijke wandeltocht van station naar werk op blote voeten afgemaakt – als het regenwater voelden warm aan . In eerste instantie werd door de baas een verbaasde blik op mijn blote voeten en opgestroopte broek geworpen. Later werd tegen iedere werknemer die te laat kwam – dat waren ze bijna allemaal – verteld dat ze een voorbeeld moesten nemen aan ‘the Dutch Interns’.
Het slechte weer heeft ook nog enige impact gehad op het afgelopen weekend. Zo zorgde de hevige regenval voor slecht zicht met snorkelen in Gordon’s Bay, wat de beste plek om te snorkelen zou moeten zijn in de buurt van Sydney. Ik heb geen enkele vis gezien. Op een nieuwe hoed na, was het een magere oogst. Misschien volgend weekend meer geluk.
Verder heeft de regen er ook voor gezorgd dat niet alle tracks open waren in the Blue Mountains. Met een NL/Duitse groep hebben we de al platgetrapte paden in de Blue Mountains bij Katoomba bewandeld. Onder andere the Three Sisters, Cliffs, bergen, uitzichten, dieren, modder en brandende kuiten kwamen in 7 uur wandelen voorbij. Ik begin nu écht te denken om te gaan sporten in Sydney.
Dit was het weer voor even. Voor wie zich bij het lezen van de titel nog steeds afvraagt waar die in hemelsnaam op slaat: ik vond hem wél leuk.
Zie de link voor foto's: https://picasaweb.google.com/113145816544047431743/20Maart2012?authuser=0&authkey=Gv1sRgCL7145aD7N6yuAE&feat=directlink
Cheers ‘nd have a good one!
Joren
-
20 Maart 2012 - 19:19
Roger:
Hi Joren,
Ben je nu helemaal verlost van je beestjes? We hebben er ook jeuk van gehad. (lezen over jeuk, geeft jeuk)
zo te horen heb je ook vele leuke andere beestjes gezien.
Welke sport ben je nu gaan doen?
We vinden je verhalen erg leuk!
Groet,
Roger, en de rest.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
